Paweł Kwiek (ur. w 1951 r. w Warszawie) – polski artysta współczesny, fotograf, operator filmowy, realizator światła.
Autor filmów, obrazów, cyklów fotografii i akcji artystycznych. Brał udział w wielu prezentacjach Sztuki Polskiej w kraju i za granicą, jest autorem tekstów teoretycznych o sztuce neoawangardy, zajmuje się również działalnością poetycką i performansem.
W 1973 r. ukończył PWSFTviT w Łodzi, na Wydziale Operatorskim i Realizacji TV.
Wykładowca PWSTTviF w Łodzi oraz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (w latach 1977-1978), Szef Działu Fotografii w Gazecie Życie Warszawy (1991 r.). Mieszka i pracuje w Warszawie.
Przynależność: Stowarzyszenie Filmowców Polskich, Grupa Twórcza Warsztat Formy Filmowej (do 1980 r.), Związek Polskich Artystów Fotografików, Stowarzyszenie Artystów Sztuk Innych (do 1994 r.), MEDIA KONTAKT, Stowarzyszenie „Żydowskie motywy”.
Jest współtwórcą łódzkiej awangardowej grupy artystycznej Warsztat Formy Filmowej, do której należał w latach 70. W tym też czasie powstała jego głośna realizacja Twarz (z 1971 r.), krytykująca rządy (na świeżo po ustąpieniu ze stanowiska I sekretarza KC PZPR) Władysława Gomułki i wyśmiewająca jego postać. W 1971 roku pracował ze swym bratem Przemysławem, Zofią Kulik i Jan S. Wojciechowski|Janem S. Wojciechowskim]] nad filmem „Forma otwarta”, którego tytuł odnosił się do teorii Formy Otwartej Oskara Hansena. Celem było „udoskonalanie komunikacji międzyjednostkowej i społecznej” (Ronduda). Forma otwarta stanowiła eksperyment badający możliwości takiej komunikacji. Film Pawła Kwieka „1, 2, 3 – ćwiczenia operatorskie” (1972) – spontaniczna improwizacja, podważająca zasadność działania reżimowych organizacji politycznych (Związku Młodzieży Socjalistycznej) w łódzkiej Filmówce. Paweł Kwiek jako jeden z pierwszych w Polsce podjął też eksperymenty z wideo (np. Video A, 1974; Video C, 1975). Podczas strajku w Szkole Filmowej w Łodzi w 1980 roku Kwiek nagrał wspólnie z Jackiem Jóźwiakiem „Solidarne czekanie”. Był już wtedy członkiem Solidarności oraz aktywistą Ruchu Odnowy Uczelni. Po 13 grudnia 1981 roku został wydalony z Filmówki.
Był jednym z prekursorów sztuki video, uprawia film eksperymentalny, sztukę video, fotografię, rysunek, jest autorem manifestów oraz realizuje działania artystyczne z wykorzystaniem innych dyscyplin sztuki, kultury i nauk pokrewnych: filozofii, cybernetyki, poezji, socjologii. Prace Pawła Kwieka znajdują się m.in. w kolekcji CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, Muzeum sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Fundacji ERSTE w Wiedniu. Zaliczany jest do polskiej neoawangardy lat 70[5]. Odznaczony Medalem 150-lecia Fotografii Polskiej.
W 2013 roku ukazała się książka: 1, 2, 3…ćwiczenia operatorskie. Paweł Kwiek. Fotografia, film, video[6] poświęcona twórczości Pawła Kwieka w latach 70. Zawiera eseje autorstwa Davida Crowleya, Mariki Kuźmicz, Marka Nasha i Łukasza Rondudy, w trzech wersjach językowych.
