Ewa Benesz

Ewa Benesz
Ewa Benesz

 

Ewa Benesz, polska aktorka, posiada tytuł licencjata w dziedzinie nauk humanistycznych Uniwersytetu Lubelskiego oraz dyplom PWST w Warszawie. Pracowała w Instytucie Aktora – Teatrze Laboratorium prowadzonym przez Jerzego Grotowskiego w Polsce. W 1970 roku, wraz z trzema z kolegami z Warszawskiej PWST, założyła Puławskie Studio Teatralne. W latach 1975-76 wykładała Teorię Kultury oraz Historię Teatru Współczesnego na Uniwersytecie w Lublinie. W 1975 roku uczestniczyła w Akademii Teatrów Narodów we Wrocławiu. Jej najważniejsze projekty to: Wyprawy z eposem A. Mickiewicza, Pan Tadeusz oraz spektakle Elegie Duinejskie Rilkego; rola Solveig w Peer Gynt Ibsena, reżyserowanej przez Z. Cynkutisa. Od 1980 do 1996 roku współpracowała z Reną Mirecką w parateatralnych projektach: Be here, now Towards, The Way to the Centre oraz Now it’s the Flight prowadzonych w Europie, Izraelu oraz Ameryce. Od 1997 roku prowadzi teatralne i parateatralne warsztaty. Obecnie mieszka w górach Sardynii, gdzie prowadzi praktyczne badania inspirowane starożytnymi tekstami wedyjskiego sanskrytu i mitami kosmogonistów.

EWA BENESZ – PRAKTYKI WOKALNE

Praktyki wokalne zaskakują swoją prostotą oraz wyjątkowym rygorem z jakim przykuwają uwagę wokalisty. To nie tylko ćwiczenia wokalne. Pieśń jest nie tylko przedłużeniem myśli wypowiedzianej na głos, nie jest również tylko wolą poszukiwania ekspresji. To dźwięczność oddychania, rezonans dźwięku w ciele i w przestrzeni.

Jestem wcieleniem głosu. Staram się odkryć źródło głosu i uwolnić dźwięki wynikające z oddychania. Dążę do zrozumienia rezonansu ciała. Uczę się, co mi pomaga, a co stoi mi na przeszkodzie do ponownego odkrycia rezonansu mojego wewnętrznego głosu oraz odgłosów przestrzeni która mnie otacza. Robię tak aż do momentu, w którym staję się żywym instrumentem generującym dźwięk. Aż staję się wcieleniem dźwięku. Słyszę otaczającą mnie ciszę i jestem czujna w pieśni, odpoczywam w pieśni. Czy to ja śpiewam, czy coś we mnie śpiewa? Coś pierwotnego, co żyje głęboko we mnie budzi się i śpiewa. Ja jestem świadkiem tego fenomenu.

PIEŚŃ JAKO DZIAŁANIE. Praktyki wokalne pozwalają wyartykułować proces życia. Są zakorzenione w podstawach ekspresji i pozwalają odkryć prawdę. Zdarza się, że odkrywam aktywną siłę w pieśni: pewność siebie i zaufanie.

PRAKTYKI WOKALNE wywodzą się z starożytnych, orientalnych tradycji, z badania antropologicznego śpiewu, oraz z doświadczeń zdobytych w Teatrze Laboratorium Jerzego Grotowskiego – Instytut Aktora we Wrocławiu.